ေလးစားမိသူ တစ္ဦး

ရန္ကုန္ ၿပန္ေရာက္တုန္းမွာ အရွည္ၾကီး တုိ ့နဲ ့ စည္ဘီယာ ဆုိင္ေလးဘာေလး ထုိင္ၿဖစ္
ပါတယ္ ။ ဒီလုိနဲ ့ တစ္ေန ့ အရွည္ၾကီး မိတ္ဆက္ေပးမွဳနဲ ့ ကုိခ်ဳိ ဆုိသူနဲ ့ တစ္၀ုိင္းတည္း
ထုိင္ၿဖစ္ၾကရင္း စကားေလးဘာေလး စပ္မိလုိ ့ စင္ကာပူရ က အေၾကာင္းေလးေတြ
ေၿပာၿဖစ္ပါတယ္ ။

တစ္ေန ့သားမွာ ကုိခ်ဳိက စင္ကာပူရ ကုိ ေရာက္ရွိၿပီး အလုပ္တာ၀န္ ေတြနဲ ့ ရွဳပ္ေထြး
ေနခဲ့ၿပီး ညေနမွာ အသိတစ္ေယာက္နဲ ့ ေတြ ့ၿဖစ္ပါတယ္ ။ၿပီးေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း
အားၿဖည့္ အခ်ုဳိရည္ေလး ဘာေလးေသာက္ၿပီး နည္းနည္း ေနာက္က်သြားလုိ ့taxi စီးၿပီး
အိမ္ၿပန္ရပါတယ္ ။ အဲဒီမွာ ဒရုိင္ဘာ တရုတ္ၾကီးက ကုိခ်ဳိ ့ကုိ ပြားပါေတာ့တယ္ ။
ကုိခ်ဳိက ၿမန္မာၿပည္က မွန္းလဲသိေရာ မင္းတုိ ့နုိင္ငံမွာ ဖာရာရီး ရွိလား ၊ လမ္ေဘာ္ဂီးနီး
ရွိလား စသၿဖင့္ ေမးပါတယ္ ။ ကုိခ်ဳိ ကလည္း ပထမေတာ့ မရွိပါေၾကာင္း ၊ တင္သြင္းလုိ ့
မရပါေၾကာင္း ဘာညာသာရကာ ေပါ့ေလ။ အဘုိးၾကီး က ေရာင့္တက္လာၿပီး ဒါဆုိရင္
မင္းတုိ ့နုိင္ငံက ဆင္းရဲတာေပါ ့၊ ဘာေပါ့ လုပ္ပါေလေရာ ။ အဲဒီမွာ ကုိခ်ဳိလည္း နည္းနည္း
တင္းလာၿပီး ဒါဆုိရင္ နုိင္ငံခ်င္း ခ်မ္းသာတာၿပဳိင္တာ ကုိ အသာထား မင္းနဲ ့ငါ ခ်မ္းသာတာ
ၿပဳိင္မလား ဆုိၿပီး လုပ္ပါေတာ့တယ္ ။ ကုိင္း ေကာင္းၿပီ ဘယ္လုိ ၿပဳိင္မလဲ ဆုိေတာ့ ကုိခ်ဳိက
ပတ္ထားတဲ့ Safety belt ကုိ ဆဲြခြ်တ္ၿပီး ငါလည္း ခြ်တ္ၿပီ ၊ မင္းလဲခြ်တ္ ….ၿပီးရင္ တစ္ေယာက္
ကုိ ဒဏ္ေငြ ေဒၚလာ ၅၀၀ ဆီ ကုိယ့္ပုိက္ဆံနဲ ့ကုိယ္ ေဆာင္ၾကတာေပါ့ လဲ ဆုိေရာ ဘဲနာၾကီး
ကုိခ်ဳိကုိ အေသ ေတာင္းပန္ပါေတာ့တယ္ ။ ကုိခ်ဳိကလည္း ဆက္ က်ပ္ခ်င္တာနဲ ့ ရပါတယ္ ၊
ေဒၚလာ ၅၀၀ ဟာ ပါးပါးေလးပါ အေပ်ာ္ အမွတ္တရ ၿပဳိင္ၾကတာေပါ ့လဲဆုိေရာ ငနဲၾကီးက
သူ ့မိသားစု ရွိေၾကာင္း ၊ တညလုံး ေမာင္းမွ ၄၅ ေဒၚလာ ေလာက္သာရေၾကာင္း ဘာညာနဲ ့
ဆုိေတာ့မွ ကုိခ်ုိဳလည္း ေလွ်ာ္လုိက္ပါေတာ့တယ္ ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဲသလုိ ေကာင္မ်ဳိးေတြကုိ
ၿဖဳတ္ေပးခဲ့တဲ့ ကုိခ်ုိဳ ကုိ ေတာ့ ေလးစားမိပါေတာ့တယ္ ။